Default page

Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Hic ambiguo ludimur. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Duo Reges: constructio interrete.

Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Tum mihi Piso: Quid ergo?

1. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.
2. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?
3. An eiusdem modi?
4. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.
5. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni?
6. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Cur id non ita fit?

Quod cum dixissent, ille contra. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Utilitatis causa amicitia est quaesita.

1. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.
2. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
3. Videsne quam sit magna dissensio?
4. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?
5. Pauca mutat vel plura sane;

Est enim natura sic generata vis hominis, ut ad omnem virtutem percipiendam facta videatur, ob eamque causam parvi virtutum simulacris, quarum in se habent semina, sine doctrina moventur;

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Sed fortuna fortis; Quod iam a me expectare noli.

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

• Respondeat totidem verbis.
• Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.
• Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.
• Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Hic cum uterque me intueretur seseque ad audiendum significarent paratos, Primum, inquam, deprecor, ne me tamquam philosophum putetis scholam vobis aliquam explicaturum, quod ne in ipsis quidem philosophis magnopere umquam probavi.

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Efficiens dici potest. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Iam in altera philosophiae parte. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quidest? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Ego vero isti, inquam, permitto. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Sin aliud quid voles, postea. Sed plane dicit quod intellegit. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

• Idemne, quod iucunde?
• Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
• Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.
• Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam
  videntur.
• Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.
• Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

De hominibus dici non necesse est. Magna laus. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Nos commodius agimus.

Si longus, levis.
Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Urgent tamen et nihil remittunt. Sint modo partes vitae beatae. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Ut aliquid scire se gaudeant?

Quae est igitur causa istarum angustiarum?

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Neutrum vero, inquit ille. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Sedulo, inquam, faciam. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Quod cum dixissent, ille contra. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.